2 mei Wandeling met de game-ranger

Verslag van de boswandeling van Walter

Na de game-drive in de vroege morgen en het daarop volgende ontbijt werd ons gevraagd

hoe we de middag zouden willen doorbrengen. We kregen de keus tussen een middagdutje,

naar een hide-out (observatiepost) of een cross-country wandeling. Ik had al lang gezien dat er in de directe omgeving van het kamp een veelheid aan natuur te vinden is maar het was me sterk afgeraden (verboden) alleen op pad te gaan. Mijn keus was dus snel gemaakt: door de bush lopen met een ervaren tracker die alles van de plaatselijke flora en fauna weet! Na ons even opgefrist te hebben verzamelden we ons, een Amerikaans stelletje en ik, bij de gids. Ons schoeisel werd gecontroleerd op bestendigheid tegen het ruwe terrein en de doorns en toen gingen we op pad,

met shotgun om eventueel groot wild af te schrikken want gericht schieten was niet toegestaan volgens John. Er werd ons gevraagd achter elkaar te lopen zodat bij een ontmoeting hij de eerste zou zijn contact te maken. Na te zijn afgedaald in de rivierbedding, waar twee weken eerder nog een flash-flood doorheen was gekomen wegens hevige regenval tientallen kilometers verderop,

klommen we op de andere oever waar een kerkhof-like tafereel van ontschorste en omvergeduwde

bomen zich ontvouwde: het werk van olifanten. John, die ook onze chauffeur was tijdens de game-drives, ontpopte zich als wandelende encyclopedie die overal dingen wist te ontdekken om uitvoerig over te vertellen. Zoals over de elephant-dung die wordt gebruikt tegen diarhee door er thee van te zetten of tegen hoofdpijn wanneer je de rook ervan opsnuift na het te hebben verbrand.

Op de foto zie je de eetbare paddestoelen die erop groeien. De prachtige witte stervormige bloemetjes zijn van de star-plant en de gebogen sporen in het zand zijn van een olifant die met zijn slurf heen en weer zwaait. De kleine sporen zijn van wilde honden. Over het zwarte stuk hout vertelde John dat het zwaarder is dan water: leadwood. De fel gekleurde locust wordt door roofdieren niet gegeten want ze weten door zijn kleur dat hij giftig is. Na een intensieve wandeling van zo'n anderhalf uur klommen we een paar honderd meter verder weer de oever op, richting Naledi.

Het was een bijzondere en leerzame middag, gelukkig zonder de Big Five maar met heel wat leuke informatie over wat een tracker ziet aan sporen en de verborgen rijkdommen van de Afrikaanse bush.