3 september Een bijzondere dag in Odense
3 september 2015 - Odense, Denemarken
Donderdag 3 september 2015
Een dagje Odense
Ja, dit werd een ander dagje dan we in gedachte hadden.
Allereerst rijd ik met Fred en Ina naar de parkeergarage in Odense. Om een hulpje te hebben om de garage beter terug te kunnen vinden maakt Fred wat foto's.
Dan eerst naar de Tourist Information. Daar krijgen we informatie over de Margueriterute, het voetenpad naar H.C. Andersen en Karusel. We nemen voor anderen ook wat folders mee en we kunnen hier op internet. Dat ontbreekt op de camping.
Dan lopen we de stad weer in. Op het St Knuds Plads ligt een groot bronzen 'vrouwen'beeld. Er staat niets bij vermeld. Een figuur uit een sprookje van Andersen?
We volgen de voetstappen die ons bij de belangrijke punten zullen brengen uit het leven van de grote schrijver.
Onderweg stoppen we bij Jensens Bøfhus voor een lekkere lunch. Het is gezellig, het smaakt ons goed en we zitten er lekker. Een normaal glas frisdrank blijkt toch een halve liter te bevatten. Volgende keer bestellen we beter een kleine. We besluiten verder de voetstappen te gaan volgen.
Bij het afrekenen gaat het mis. Ina voelt zich niet goed, gaat even zitten en als ze daarna bij de kassa staat om af te rekenen valt ze flauw. We kunnen haar opvangen en op de grond leggen, waar ze snel weer bijkomt. De restaurantleiding heeft inmiddels 112 gebeld en Ina wordt door de ambulance meegenomen. Fred gaat met haar mee. Hij probeert nog de foto's te vinden die hij had gemaakt. Maar helaas. Later blijkt dat hij op het verkeerde toestel zocht. Ik haal de auto (heb zelfs de garage snel terug gevonden) en rijd ook naar het Universiteits ziekenhuis Odense. Het valt niet mee om de automaat bij het ziekenhuis te bedienen. Je moet hier je autonummer ingeven. Dat moet je maar weten. En Deens is niet mijn beste taal.
Dan op zoek naar Ina en Fred. Ik blijk in een heel ander deel van het ziekenhuis te moeten zijn, maar kom uiteindelijk op de goede afdeling. De spoedeisende hulp. Ina staat nog niet in de computer van de receptie, maar ze blijkt dichtbij, als ik Fred opbel. Ze ligt aan de monitor en wordt onderzocht. En dan begint het wachten. Op uitslagen van bloed, op een dokter, op een verpleegster, weer een andere dokter. Iedereen doet zijn best. Het begon allemaal rond 2 uur, om 8 uur mag Ina weg. En Fred en ik ook.
Dan de auto opgezocht, want die staat aan de andere kant van het gebouw. En betalen. Hoe doe je dat? Er komt een mevrouw aanlopen met een dochter met arm in een mitella. Ze blijkt Nederlands te spreken omdat ze 25 jaar geleden een jaar in Nederland heeft gewerkt. Komt dat even goed uit. Ook voor haar is het lastig en ze drukt de 'help'knop in. De helpmeneer kan haar vertellen wat te doen. Dan wat munten verzameld, want het apparaat 'lust' mijn pinpas niet. En eindelijk tegen 9 uur zitten we bij Ina in de caravan aan de koffie. Een enerverende dag (vooral voor Ina) waarin we aardig wat leerden. O.a. wat het woordje LAS betekent in het toilet. Waarschijnlijk betekent het slot of van slot. Maar op het toilet heb ik maar niet uitgeprobeerd wat er gebeurt als je het knopje aanraakt. Je gaat niet zomaar op knopjes drukken. Wie weet komt er weer een ambulance aan rijden...
In het ziekenhuis deden ze allerlei onderzoeken. Bloed prikken, ECG, diabetes enz. Om de zoveel tijd, (toen we met z'n drieën waren) klonk er een piep, en daarna werd de bloeddruk, en het zuurstofgehalte van het bloed gemeten, en staarden we alle drie naar de monitor. Om 8 uur mochten we naar huis. Ze hadden niets bijzonders gevonden. Het was wel een lange middag, en we maakten ons zorgen om Finder, die nog op de camping was
Van de schrik gingen we op zoek naar gebak ( je moet je geld toch kwijt) en dat lukte, amper stonden we binnen en de dame vroeg wat we wenste, mag ik even rondkijken vroeg ik in het Engels. Ja dat mocht, eerst even gezocht wat lekker en betaalbaar is. Voldaan van de schrik, gebak en aardige dames verkenden we het centrum dat we heel mooi vonden. Ook zagen we een liggend standbeeld dat later een vrouw bleek te zijn.Mijn ogen zijn nog scherp en kan echt het verschil maken tussen man en vrouw. Bij het zien dacht ik dat het een aangespoelde engelse allochtoon betrof. Van die Engelse Asociale vrouwen die met dat volle lichaam aan de Spaanse stranden liggen. Dan kijk ik nog liever naar een varken! Ook de kerk bezocht die straalt met een prachtige spits boven alles uit. Enkele dagen later de stad aan de buitenkant bezocht op weg naar het station, onze Coö is toch een wijs man had een bepaalde route gepland richting de camping.Het maakt mij niet uit, maar vroeg Bert, gaat dit wel goed, ja Jan, Oké en blik op oneindig en trappen maar. We kwamen op een plek die ik herkende en dacht Ahá we naderen de camping. Even nachecken bij een kenner en wat bleek we moesten nog 20 km. fietsen, dezelfde stoplichten gezien, de weg gevraagt aan een NL vrouw en ja hoor daar zagen we Angelika al mijn bloed begon weer te stijgen. Moeheid kende ik niet meer!
Even voor je gegoogeld naar die grote vrouw: Op het plein Flakhaven voor het stadhuis ligt het bronzen beeld Oceanië. Het is een naakte vrouw half zittend, half liggend. In deze houding kan ze alle kinderen van de wereld omarmen. Ze staat voor schoonheid, liefde en vruchtbaarheid.
Jammer dat je verder niet veel van Odense hebt kunnen zien, want het is echt een lief stadje hoor en natuurlijk bekend door Hans Cristian Andersen.