'Sibongile' betekent 'Bedankt'

Zaterdag 10 november

In de brochure van deze reis stond op de route naar Durban een bezoek gepland aan een weeshuis. Doordat de weg erheen onbegaanbaar is geworden, is er vandaag een bezoek gepland aan een kinderopvang.

Daarvoor rijden we naar Khayelitsha, gelegen ten zuidoosten van Kaapstad. Op weg erheen halen we de gids op, die de coördinator blijkt te zijn van 'Sibongile', een non-profit organisatie die dag- en dag/nachtopvang biedt voor kinderen met een hersenbeschadiging. Het centrum is gestart door Nomasango Xabanisa, zelf moeder van een dochter met cerebrale parese. De coördinator legt kort uit wat cerebrale parese is en hoe 'Sibongile' werkt.

We gaan eerst op bezoek bij de dag- en nachtopvang. De ontvangst is warm, de kinderen vinden het fijn als er bezoek komt. Toch is het voor ons ongewoon omdat de meeste kinderen zwaar gehandicapt zijn en wij hun taal niet spreken en begrijpen. Als ze al kunnen spreken.

Ik maak de vergelijking met de kinderen waar ik van 1971 tot 1975 bij Browns' School for cerebral palsied children mee werkte. Toen waren er in Natal al meer voorzieningen, hoewel nog primitief. Ook daar moesten we veel improviseren. Hier is sinds 2005 al veel bereikt, maar er is nog veel werk te doen.

We bezoeken ook de dagopvang. Vandaag zijn de kinderen thuis. Onder het genot van koffie, thee of sap kijken we naar een videofilm over 'Sibongile'.

Voor sommigen van ons is het bezoek emotioneel.

Er is nog behoefte aan allerlei materialen. Een donatie is zeker op zijn plaats.

Wie iets meer wil zien over 'Sibongile' kan de website bekijken. Het geeft een goed beeld wat wij ook hebben gezien. Foto's van ons zijn er niet. www.sibongile.org.

Op de terugweg stapt onze gids weer uit en wij rijden dan naar de botanische tuin van Kirstenbosch, ten zuiden van Kaapstad. Het prachtige weer laat de bloemen nog mooier tot hun recht komen. We hebben al verschillende soorten protea's gezien, maar hier bloeit de koningsprotea. Ja, we hebben hem gevonden. De tuin is prachtig gelegen tussen de bergen. Hier een foto-impressie.

We lunchen in het restaurant van de tuin. Het personeel heeft hun gezicht versierd met witte stippen. We vragen er onze ober naar. Hij legt uit dat het pure versiering is. Wel kun je aan de plaats op het gezicht zien tot welke stam hij behoort. In zijn geval is dat Xhosa.

Onze ober brengt eerst een kan met lauw water, een schaal en handdoekje zodat we onze handen kunnen wassen. Zoals bij hen gewoonte is. Er is nl. lang niet altijd waterleiding. Wat kruidig brood, wat later een Marokkaans recept blijkt te zijn. We laten het ons goed smaken tot onze salades komen. Niet te veel eten, want vanavond is het afscheidsdiner.

Een van de gasten viert haar verjaardag met een gezelschap vriendinnen. Er wordt voor haar gemusiceerd.

Het afscheidsdiner vindt plaats in het ronddraaiende restaurant bovenin een hotel. Het zicht op de kust, bij binnenkomst, is magnifiek. En we zitten net aan de goede kant om de zon onder te zien gaan om 19.20 uur. Alleen...geen foto. Lida's kaartje is net vol!