Via Sani Pass naar Lesotho

Woensdag 31 oktober

Om 9 uur vertrekken drie Landrovers voor de dagtocht naar Lesotho, via de prachtige route door Sani Pass.

Warren is onze chauffeur en hij zal ons deze dag heel wat informatie geven. Eigenlijk houdt hij ons de hele reis bezig met zijn verhalen, overgeleverd door zijn grootmoeder. Ook mannen zijn soms niet te stuiten...

Het eerste deel van de weg is geasfalteerd. Van Underberg door Himeville en zo op naar de Zuidafrikaanse grenspost. Ik ben bang dat het plan om voor het wereldvoetbaltoernooi in 2010 de hele weg te asfalteren concreet is uitgevoerd. Maar gelukkig, het asfalt verandert in zandpad en we hobbelen wat af. Prachtige vergezichten gaan aan ons voorbij, de bloemen staan in bloei en de bomen volop in blad. Voor de bevolking hier is de zomer dus begonnen nu de bladeren weer aan de bomen zitten.

Deze weg brengt ons van Zuid-Afrika naar de hoogvlakte waar het koninkrijk Lesotho is gelegen, bewoond door Basuto's. Dit volk handelde al eeuwen met de handelaren in Zuid-Afrika. Hun merinowol van de schapen, die zij daar hoeden, is bekend. De reis door de pas duurde 6 dagen heen, 6 dagen terug. Het pad dat zij volgden was het pad dat ook de gnoes en zebra's volgden door de Drakensbergen. Om 2 paarden of ezels elkaar te laten passeren was de weg te smal. Een dominee was erg begaan met hen omdat steeds dieren in het ravijn belandden en zorgde ervoor dat de weg werd verbreed. Een pionier bouwde halverwege een handelspost wat de reisdagen met de helft verminderde. Het bleef echter een uitdaging om deze reis te volbrengen. In de 20ste eeuw ontstond bij enkele avonturiers het idee om met de jeep te proberen via deze route Lesotho te bereiken. Het pad bleek echter te smal voor iets anders dan paarden, ezels of mensen. Zo ontstond de weg die wij nu volgen in de Landrovers. Deze route is al een uitdaging voor 4 x 4. Andere voertuigen zijn niet toegestaan. En na deze reis begrijpt iedereen waarom.

Het eerste deel is nog redelijk vlak. Maar na door de douane te zijn gegaan, begint Niemansland. Hier krijgt de Landrover het al zwaarder en de passagiers natuurlijk ook. Maar die uitzichten...! We hebben het geluk dat het een prachtige dag is. Het dal verdwijnt steeds verder naarmate we hoger en hoger gaan. Er volgen vervaarlijke bochten met namen als: Whiskey bend en oh my god. Als we na ruim 3 uur Lesotho inrijden (we weer een stempel van de douane krijgen) zijn we van 1200 meter naar 2873 meter gestegen.

Hier kunnen we vanaf een uitkijkpunt overzien hoe we zijn geklommen. Het is adembenemend mooi.

Onze lunch staat al klaar in The Highest Pub of Africa. Het smaakt geweldig op deze hoogte.

Na de lunch rijden we nog een half uur Lesotho in. Hier hoeden herders hun schapen, geiten en er lopen ook ponies. Allen bestand tegen het leven op deze hoogte. De ponies worden ook wel de ferrari's van de Basuto's genoemd. We rijden naar een dorpje met traditionele huisjes. Hier zijn we welkom om binnen te komen en wordt ons uitgelegd hoe de mensen hier wonen. Er staat zulubier voor ons klaar (maar niet veel drinken hiervan) en eten een stukje van het verse brood, wat in een grote pan is bereid. Buiten zitten een paar vrouwen met hun kindjes te zingen.

Dan gaat de terugeis beginnen. Inmiddels valt er natte sneeuw. De lucht trekt dicht en we hopen dat dat goed gaat met zulk een slechte weg. Maar Warren brengt ons rustig en veilig naar beneden. Als we iets lager komen stopt het sneeuwen en wordt het afwisselend wat regen en weer droog.

Ik heb deze tocht nu 2 keer gemaakt. Dit keer 1 maand later in het jaar. Er bloeien nu veel bloemen, de bomen staan in blad en vandaag scheen de zon en hadden we prachtig zicht. In Lesotho staan nu betere huisjes dan de vorige keer. Ook hier begint langzaam aan verbeteringen zichtbaar te worden.